Na een spannende selectieronde, 5 inhousedagen en een les salsadansen, stonden de 20 deelnemers van de IP 2017 klaar op Schiphol om te vertrekken naar Bogota! De reis duurde maar liefst 27 uur, dus de kaarten, sudoku’s en Japanse puzzels werden uit de tassen getrokken en het econometristische sausje was meteen aanwezig. De lange reis maakte het bijna ongeloofwaardig dat we eindelijk waren aangekomen in de stad waar we 10 dagen lang avonturen zouden gaan beleven. De planning was zo dat we eerst 3 dagen de toerist konden uithangen, vervolgens van maandag tot vrijdag bedrijven gingen bezoeken en daarna nog één dag hadden waarin we buiten de stad de natuur konden bekijken.
Met 20 mensen inchecken in een hostel is nog nooit soepel gegaan dus we hadden alle tijd om te acclimatiseren. Bogota ligt op 2600 meter hoogte wat betekent dat je als Nederlander veel sneller buiten adem raakt en duizelig wordt, genoeg reden om eerst een paar keer diep adem te halen. De jetlag viel gelukkig mee, dus gingen we vol goede moed de stad in om onze allereerste Colombiaanse maaltijd te nuttigen bij Casa Viejo in het oude centrum. 5 kannen sangria later was het extra gezellig toen we met de kabelbaan de berg Monserrate op stoven om de zon over Bogota onder te zien gaan. Een ontzettend mooi gezicht dat voor iedereen een prachtig begin was van deze spannende reis! Toen de ijzigheid van de wind de overhand had genomen sprongen we in de Uber terug naar het hostel.
Dag nummer twee was ingericht op het krijgen van een inside blik in het leven in Bogota. Als je 10 dagen naar een ander land gaat, zijn er altijd een aantal dingen waar je aan moet wennen. Je WC-papier niet in de pot mogen gooien maar in de prullenbak ernaast, dat went. Wat vrij gemakkelijk went is de grote hoeveelheid avocado’s die je bij elke maaltijd voorgeschoteld krijgt. Iets wat totaal niet went is het feit dat Colombianen geen respect hebben voor een afgesproken tijd. Deze ochtend was de eerst van velen dat de geliefde IP-commissie gestrest was over Uber-busjes en mensen uit hun kamers trekken, terwijl we dan uiteindelijk alsnog stonden te wachten. Het mocht de pret echter niet drukken want dankzij het meisje van de graffititour kunnen we nooit meer hetzelfde naar deze muurtekeningen kijken. De politieke boodschappen, of de persoonlijke verhalen waar ze op gebaseerd zijn maken ze van onschatbare waarde.
Na een snelle en wederom heerlijke lunch begonnen we aan de food tour. Geleid door Alejandro en zijn vriendin reisden we af naar de markt, waar enorme kleurrijke stapels met exotisch fruit lagen en we onze harten konden ophalen door alles te mogen proeven. Al cocabladeren kauwend stapten we de bus in terug naar het centrum waar we rondgeleid werden en allemaal straateten te proeven kregen. Van gefrituurde ballen en lola-sap, tot kaas gedoopt in warme chocolademelk.
Een studentenreis is geen studentenreis zonder een aantal avonden eens goed de beest uit te hangen. Vanavond was daarvan de eerste. In de wijde omgeving staat Andres Carne de Res aangeschreven als een Disneyland à la Colombia, en dus gingen we met de hele groep de partybus in om eens een kijkje te nemen. De drie keer zo grote shots tequila, ongekend sterke buckets en schmink voor een kleine bijdrage maakte het meer dan fantastisch.
Het bijzondere van vandaag waren alle verschillende gezichten die we van Bogota hebben gezien. De sfeer is meer ontspannen dan een aantal jaar geleden maar toch zijn er verschillen in mening rondom het vredesverdrag. De graffititour vond het bijvoorbeeld totale onzin omdat uiteindelijk niks aan de oorzaak van het probleem wordt gedaan; de armoede op het platteland. Tegelijkertijd vond de foodtour er niet zo veel van, en waren ze vooral bezig met het starten van hun leven samen. En ’s avonds was te zien dat ook al is het land nog steeds in oorlog, iedereen van jong tot oud is bezig met dansen, lol maken en genieten van het leven.
De laatste “vrije” dag was besteed aan raften of, voor de mensen die hier geen liefhebber van zijn, verder het oude centrum in en tejo spelen. Tejo is de nationale sport in Colombia en bestaat uit een steen op een bak klei gooien. Het spannende onderdeel is dat er driehoekjes dynamiet in deze bak liggen die, wanner je de steen goed gooit, loeihard kapot knallen. Vanzelfsprekend was dit vooral onder de gasten de favoriete activiteit van de vakantie, niet minder omdat het erbij hoort om 15 bier per half uur weg te zetten.
De dagen hierna hebben we verschillende bedrijven en de universiteit bezocht. De Nederlandse ambassade vertelde over de verschillende belangen die wij in Colombia hebben, en andersom. De Fondo Nacional de Garantías liet ons een case maken in de richting van risico-analyse, terwijl de universiteit ons meer aan het denken zette over het gebruik van data. BVC, de nationale beurs, gaf verschillende presentaties over hoe de beurs daar in elkaar zit en over hoe Colombia in de markt ligt. We sloten de week af met SAS en COABA. SAS liet ons werken met hun data-analyse systeem en COABA vroeg ons met ideeën te komen in een bestaand onderzoek, waarin uit twitterberichten persoonlijkheden worden ontcijferd.
Naast deze bezoekjes was er meer dan genoeg tijd om toch nog even rond te lopen door de stad. Zo hebben we voetbal gekeken met de Nederlandse Ambassade, genoeg souvenirs in kunnen slaan, kunnen winkelen, meer tejo kunnen spelen en weerhielden de vroege wekkers ons er niet van om het nachtleven in te duiken. Het overnemen van de plaatselijke chupitos en harkerig dansen naast de soepele Colombianen in één van de grotere clubs zijn avonden die op ieders netvlies gebrand staan.
Aan het begin van de week waren we heel voorzichtig met de straat op gaan, maar naarmate de week vorderde kwamen we erachter dat het, vooral in de buurten waar wij ons in begaven, eigenlijk heel veilig was. We konden de 20 minuten terug vanuit het uitgaansgebied heel goed lopen, overdag was het gewoon mogelijk om op te splitsen en er is helemaal niemand bestolen. Daarbij moet wel genoemd worden dat de commissie goed oog heeft gehouden op whereabouts van alle IP-deelnemers.
De laatste dag gingen we de stad uit om het feest goed af te sluiten. De bus stond om 7 uur voor de deur, wat voor iedereen ongeveer 3 uur slaap betekende. Dus na 2 uur in de bus slapen kwamen we aan in het Chengaza National Park. We werden rondgeleid door een aantal mensen die een nieuwe economie van sustainable tourism op willen zetten in de gebieden net buiten Bogota. Een man wiens familie al jaren in dit gebied woont vertelde ons tijdens de eerste hike over de geschiedenis van de cementmijn. Het was heel bijzonder om te zien hoeveel waarde zij hechten aan hun tradities en afkomst. We kregen lunch bij een lokale boerderij, met door hen zelf gekweekte vis en groentes. Vanaf hier begonnen we aan de tweede wandeling door het oerwoud gedeelte van het park. De jonge boeren moesten erg lachen hoe wij al stuntelend de steile gladde helling afklauterden, maar wij waren te druk met ons verwonderen over het landschap en de natuur. Al ging het voor sommigen wel iets te ver toen we in stilte hand in hand om een plant heen gingen staan om de natuur te bedanken. De terugweg omhoog ging gelukkig een stuk sneller, waarbij we het laatste stuk door drijfzand heen moesten rennen, iets waar de één een stuk schoner uitkwam dan de ander, maar wat wel van je bucket list afgestreept kan worden! Uitgeput, maar intens gelukkig, klommen we de bus in om terug naar het hostel te gaan, en ons klaar te maken voor de 33 uur durende reis terug naar Groningen.
Mocht je nog een keer naar Colombia afreizen, schiet ons vooral aan en ik weet zeker dat iedereen, stuk voor stuk, je vol enthousiasme allemaal tips zal geven en meer gedetailleerde verhalen zal vertellen over alles wat we hier hebben gedaan en meegemaakt. Het waren een fantastische 10 dagen waarin we niet alleen met elkaar hebben gelachen, elkaar beter hebben leren kennen en een beeld hebben gekregen van de bedrijfscultuur, maar waar we ook alle verschillende gezichten van Bogota zijn tegengekomen, waardoor we dit gecompliceerde land een stuk beter zijn gaan begrijpen en waarderen.
Dit artikel is geschreven door Sophie de Mol van Otterloo
